غلامرضا رسولی گوئینی

بسم الله الرحمن الرحیم
به نام خداوند بخشنده مهربان
اکنون که در جبهه حاضر شدم و این سعادت را یافتم و شهید شدم وصیت نامه خود را به شما عرضه می نمایم.
اولین وصیت خودم را برای شما می گویم و شما هیچوقت در نماز امام را فراموش نکنید که ما هر چه داریم از اوست و خدا را شکر می کنم که رهبری عالیقدری عالم شیخ را به ما عطا فرمود و ما توانسته ایم از اخلاق و رفتار و کردار و درس و بیانات ایشان استفاده کرده و راه ایشان را طی کنیم. پدر و مادر عزیزم امیدوارم که برای من اشک نریزید زیرا برای حسینم در آن زمان هیچ کس نبود که اشک بریزدو من توقع این را ندارم و پدر و مادر عزیز و مهربانم شما باید مرا ببخشید زیرا من تا اینجا هیچ کاری برای شما نکردم هر چه برای شما نافرمانی کردم و بدان که اگر تو از من راضی باشی خدا هم از من راضی می باشد.
وصیت دومم این است که ای ملت قهرمان پیرو رهبر و امام خمینی باشد و این را بدانید که اگر امام را یاری نکنید در اخرت پیامبر از شما شکایت می کند و ای ملت رزمنده با آیه واعتصموا بحبل الله جمیعا و لا تفرقو به ریسمان خدا چنگ زنید و متفرق نشوید.غلامرضا رسولی

بيست‌ويكم‌ فروردين 1347، در روستاي‌گوئين از توابع شهرستان ‌سيرجان به دنيا آمد. پدرش علي، دامدار بود و مادرش ‌حوا نام داشت. تا دوم راهنمايي‌ درس ‌خواند. پوشاك‌فروش بود، به عنوان بسيجي در جبهه حضور يافت. بيست‌و‌پنجم اسفند 1362، در جزيره‌مجنون عراق بر اثر اصابت ‌تركش به كتف، شهيد شد. مزار وي درگلزار شهداي شهرستان زادگاهش واقع است.