محسن زنگی آبادی

بسم الله الرحمن الرحیم
انا لله و انا الیه راجعون
همه از خداییم و بسوی او باز می گردیم.
بلی همگی ما از خداییم و بازگشت همگی ما نیز بسوی او می باشد حال چه بهتر که انسان زودتر بسوی خدای خود معشوق خود و خالق خود بازگردد و نیز چه بهتر که انسان زودتر از این جهان فانی برود و کمتر روی این دنیا گول شیاطین را بخورد و پس بنابراین ما خودمان باید با آغوش باز بطرف مرگ برویم و ما که باید بمیریم چرا مرگمان در راه خدا نباشد چرا لااقل روی این دنیا اینقدر گناه کرده ایم با مرگمان که در راه خدا باشد قسمتی از آن گناهان کمتر نشود و نمیدانم چرا اینقدر گاهی اوقات از مرگ می ترسم؟ مگر مرگ چیست ؟ مرگ چیزی است که دور یا نزدیک به سراغ انسان می آید پس هر چه زودتر بهتر و نمی دانم چرا گاهی اوقات از فقدان یک نفر دیگر رنجیده خاطر می شویم ما باید خوشحال نیز باشیم که اگر کسی زود رفت گناهانش کمتر می باشد پس باید کاری بکنیم که مسئله مرگ برایمان حل شود امیدوارم برای همه اینطور باشد اگر احیانا خدا من را در این عملیات انتخاب کرد اولا فکرتان را روی مسئله شهادت باز کنید بعد اگر باز نیز شک و شبهه ای داشتید یا باز مسئله ای بود می توانید گریه و زاری کنید اگر نبود که چه بهتر. دیگر من حرفی ندارم جز اینکه خدا رهبرمان را تا ظهور حضرت مهدی حفظ بفرماید و بحمدالله نماز و روزه قضا ندارم دیگر عرضی ندارم دعا برای امام را فراموش نکنید التماس دعا. امانتی که از خدا دستتان بود و میخواست که حالا پس بگیرد. محسن.

محسن، بیست‌وچهارم تیرماه سال 1347، در شهر كرمان متولد شد. پدرش حیدر و مادرش نرجس نام داشت. او تا پایان مقطع راهنمایی درس خواند و پس از مدتی به سپاه پاسداران پیوست.
پاسداری از میهن در برابر تجاوز دشمن، گوشه‌ای از وظیفه‌ی نیروهای سپاه بود که محسن در انجام آن با تمام وجود مایه گذاشت.
وی با حضور در جبهه و بروز رشادت‌ها نهایتاً سوم فروردین‌ماه سال 1365، در خرمشهر بر اثر اصابت تركش به شهادت رسید.