محمدرضا ريسه

بسم رب الشهداء و الصدیقین

با نام خدا آرام بخش دلها و با یاد او، وصیتنامه خود را شروع می کنم.

«إِنَّ اللَّهَ اشترَي مِنَ الْمُؤْمِنِينَ أَنفُسهُمْ وَ أَمْوَلَهُم بِأَنَّ لَهُمُ الْجَنَّةَيُقَتِلُونَ في سبِيلِ اللَّهِ فَيَقْتُلُونَ وَ يُقْتَلُونَ»: «به درستی که خداوند  از مؤمنین جانها و مالهایشان را خریداری کرد تا اینکه در راه خدا پیکار کنند، پس بکشند و کشته شوند تا برایشان بهشت باشد»

خداوندا مرا به درجه رفیع شهادت نائل گردان چون چشم و جانم و روح و روانم، خمینی بت شکن می فرماید: «درجه شهید از همه بالاتر است.» پس ای خدای هستی مرا در رسیدن به این فیض یاری ده. در این دنیای فانی جائی که پدران ما امتحان داده اند و ما اینجا امتحان می دهیم و خواهیم داد، هر فردی هر کار خوبی برای تقرب به خداوند می باشد و من در این مدت ناچیز که در جبهه ها بوده ام پی به این نکته ها برده ام و خیلی هم ایمان نسبت به آن دارم که شهادت نزدیکترین راه و سریعترین راه تقرب به خدا می باشد. پدر و مادر جان من با اجازه شماها به مدرسه خودسازی جبهه رفتم. مبادا که در هنگام نبودن من در خانه ایجاد ناراحتی نمائید. صبور باشید. تمام زرمندگان و امام را  دعا کنید. یار و یاور امام باشید نمازهایتان را بجا بخوانید مبادا به خاطر از دست دادن من منتی بر کسی بگذارید و از انقلاب انتظاری داشته باشید و همیشه این آیه شریفه را به یاد داشته باشید: «إِنَّا لِلّهِ وَإِنَّـا إِلَيْهِ رَاجِعونَ» استغفار و دعا را از یاد نبرید که بهترین درمانها برای تسکین دردهاست و همیشه به یاد خدا باشید و در راه او قدم بردارید. پدر جان کسی پول از من طلبکار نیست. فقط نماز و روزه قضا دارم که امیدوارم با خودتان املا کنید یا از پول خودم به کسی بدهید که املا کند. 2 ماه روزه قضا دارم و چند سالی برایم نماز  املا شود.

چهاردهم‌ شهريور 1345، در شهرستان رفسنجان متولد شد. پدرش‌ حسين، كشاورز بود و مادرش كبري‌ نام‌ داشت. تا پايان مقطع ابتدايي درس خواند. مكانيك بود، به عنوان بسيجي در جبهه حضور يافت. بيست‌و‌دوم فروردین 1362، در شرهاني توسط نيروهاي عراقي به شهادت رسيد. پيكر وي مدتها در منطقه برجا ماند و سال 1374 پس از تفحص،درگلزار شهداي زادگاهش به خاك سپرده شد.