معین الدین ظهیری

بنام خدا و بیاد خدا و بسوی خدا و برای خدا
الذین آمنوا و هاجروا و جاهدوا فی سبیل الله باموالهم و انفسهم اعظم درجه عندالله اولئک هم الفائزون
آنهایی که ایمان آوردند و هجرت کردند و جهاد کردند در راه خدا با اموالشان و جانهایشان نزد خدا بالاترین درجه را دارند و ایشان از رستگاران هستند.
پیش از آنکه شروع به وصیت نامه کنم: خدایا خدایا تو را به حق مهدی تا انقلاب مهدی خمینی را نگهدار.
شهادت زندگی و حیات است. شهادت راه رسیدن به خداست شهادت در مقام اولیاءالله قرارگرفته است. شهادت شیوه راه حسین است شهادت راه ائمه معصومین است شهادت راه شیعه است آن شیعه ای که امام اولش و رهبرش در محراب عبادت شهید می شود و محراب را که محل حرب است. محل جنگ است و به سنگر تبدیل می کند. سنگری محکم و شکست ناپذیر و مسلما فناناپذیر، سنگری جاودانه که تا بهنگام ظهور هم پاینده است. آنگاه که بسوی جبهه روان شدم دل از همه چیز برداشتم و خود را به اسلام که دین خدا ؟؟؟
آن چیزی که خدا به من داده بود در طبق اخلاص گذارده و تقدیمش کردم. شاید مرحمت کند و آن را باز ستاند ما می دانیم روزی باید بمیریم سپس چرا به بهترین شیوه نمیری که شهادت بهترین شیوه است. زیرا امامان معصوم با این راه را برای مردن انتخاب کردند امید رسیدن به کربلا را دارم ولی اگر نرسیدم و در این راه شهید شدم مادر از تو می خواهم که برایم گریه نکنی چونکه علی اکبر امام حسین (ع) براه اسلام رفته است و من که حتی ارزش یک شاخه موی علی اکبر ندارم ولی مادر از تو خواهش دارم اگر خدا هدیه ام را که جانم می باشد قبول کرد و شهید شدم پس از شهادت تا یک ماه پرچم سبزی در خانه بزن و بهنگام دفنم بر کفنم بنویسید:
الله اکبر الله اکبر الله اکبر – لا اله الا الله – لا اله الا الله و این شعر را در قابی نوشته بر بالای سر قبرم قرار
دهید.
خوشا آنانکه از پیمانه حق         شراب عشق نوشیدند و رفتند
خوشا آنانکه از شوق فراوان        حریم دوست بوسیدند و رفتند
خوشا آنانکه پا در وادی حق        نهادند نه لغزیدند و رفتند
خوشا آنانکه در راه عدالت        بخون خویش غلطیدند و رفتند
خوشا آنانکه با عزت در این راه     بساط خویش برچیدند و رفتند
قبل از عملیات بدر مورخه 63/12/6 والسلام – پایان وصیت نامه معین الدین ظهیری

زندگینامه شهید معظم معین الدین ظهیری
شانزدهم شهریور 1348در روستای نودژمنوجان از توابع شهرستان کهنوج چشم به جهان گشود پدرش اسماعیل کارمند بهداری بود ومادرش عالم نام داشت تا دوم راهنمایی درس خواند به عنوان بسیجی در جبهه حضور یافت بیست ویکم اسفند 1363در شرق دجله بر اثر جراحات جنگی به شهادت رسید پیکر وی در منطقه به جا ماندمزار یادبود وی در زادگاهش واقع است