محمدعلی پیش بین

بسم الله الرحمن الرحیم

وَلَا تَقُولُوا لِمَن يُقْتَلُ فِي سَبِيلِ اللَّهِ أَمْوَاتٌ  بَلْ أَحْيَاءٌ وَلَكِن لَّا تَشْعُرُونَ

به نام خدای بخشنده و مهربان. کسی را که در راه خدا کشته شد مرده نپندارید بلکه او زنده جاوید است و لیکن شما این حقیقت را در نخواهید یافت. سلام بر زینب زمانم. گل سرخ زندگیم بزرگ فداکارم و سلام بر کسی که رنجهای زندگی را تحمل کرد و لب بر سخن نگشود و سلام بر امام عزیزم این پیر جماران که با پیامهای خود ما ملت شریف ایران را از این خواب گران بیدار کرد و به ما درس شهادت و ازخودگذشتگی را آموخت و بالاخره سلام بر مادر همیشه خوبم کسی که قلبم برای او می تپد. مادر هنوز آن تبسم های شیرینت، برادر عزیزم آن پندهای حکمت آمیزت آن فداکاریهایت از پرده چشم و گوش بینایم بیرون نرفته که دست تقدیر زمان ما را از هم جدا کرد. آخر مگر می شود که این کافران صدامی بر مسلمانان چیره شوند. نه نه بگیرید سلاحم را تا ببینید چطور به چنگ و دندانم با شما از خدا بیخبران ستیزه می کنم و سلام بر خواهرانم که شما هم می توانید با حجاب خود مشت محکمی بر دهان این یاوه گویان و به این تجاوزگران بزنید. برادرم اگر سلاح من افتاد جای من را خالی نگذار و سلاحم را بردار و راه مرا که راه شهیدانی همچون حسین بن علی(ع) و دیگر شهیدان اسلام است ادامه بده شاید من نتوانم کسی از کفار را از بین ببرم پس بگذارید خونم به خون دیگر شهدا بپیوندند و کنار در آن غرق شوند و جای تاسف است که این کلمات برای شما می گویم و از شما می خواهم که این چیزهای که من می نویسم حتما انجام دهید تا روح من شاد شود. دیگر عرضی ندارم و از شما می خواهم که در مرگ من گریه و زاری نکنید و بجای گریه برای رزمندگان اسلام دعا کنید. والسلام. 62/11/27

يكم فروردين 1345، در روستاي دولت آباد از توابع شهرستان سيرجان چشم به جهان گشود. پدرش مصطفي (فوت 1348) كشاورز بود و مادرش سكينه نام ‌داشت. دانش‌آموز سال سوم متوسطه بود، به‌عنوان بسيجي در جبهه حضور يافت. بيست و ششم اسفند 1362، در جزيره‌مجنون عراق بر اثر اصابت تركش به سينه، شهيد شد. مزار وي در گلزار شهداي زادگاهش واقع است.