احمد فتحی

او یکی از پایگاه‌های مستقر در مهاباد را که در تیررس ضدانقلابیون دموکرات بلا استفاده مانده بود را احیا کرد. خودش کیسه‌های شن را یکی‌یکی به پشت کشید و در اطراف پایگاه سنگر زد. احمد بیست‌وچهارم فروردین‌ماه سال 1360 طی درگیری در روستای دارلک مهاباد بر اثر اصابت گلوله‌ای از سوی عوامل ضد انقلاب دعوت حق را لبیک گفت و به فیض شهادت نائل آمد. بعد از شهادتش آن پایگاه را به یاد او به نامش، نام‌گذاری کردند.

احمد، سیزدهم خردادماه سال 1340 در شهر كرمان متولد شد. پدرش علی‌اكبر و مادرش مرضیه ‌نام داشت. دانشجوی پزشكی بود که به عنوان پاسدار بسیجی در جبهه حضور یافت. احمد، بیست‌وچهارم ‌فروردین‌ماه سال 1360 در مهاباد هنگام‌ درگیری با گروهک‌‌های ضدانقلاب به شهادت رسید.

مزار وی در گلزار شهدای شهر كرمان، قطعه 1، ردیف 1، شماره 2 واقع است.
برادرش محمود هم شهید می‌باشد.
//شهید احمد فتحی را بیشتر بشناسیم:

دوران نوجوانی احمد در حالی سپری شد که جامعه‌ی آن روز با فرهنگ منحط غربی درآمیخته بود ولی احمد به‌واسطه تربیت دینی، رنگ و بوی فرهنگ غربی نگرفت و اصالت خود را حفظ کرد.
سال چهارم دبیرستان که بود، در تظاهرات و فعالیت‌های ضد رژیم شاهنشاهی فعالانه شرکت می‌کرد. بعد از پیروزی انقلاب در کنار فعالیت‌های اجتماعی و سیاسی، به ادامه تحصیل پرداخت و دیپلم گرفت و همان سال با رتبه بالا در رشته پزشکی دانشگاه تهران قبول شد و با پشت‌کار و تلاش زیاد شروع به تحصیل کرد.
هنگام تعطیلی موقت دانشگاه‌ها برای انقلاب فرهنگی، به عضویت سپاه پاسداران انقلاب اسلامی درآمد و علی‌رغم پیشنهاد برادران سپاه که ‌از او می‌خواستند در واحد فرهنگی و روابط عمومی فعالیت کند، به واحد اطلاعات عملیات رفت و اصرار زیادی کرد تا او را به جبهه اعزام کنند. حتی در این مورد تهدید کرد که اگر مرا به جبهه اعزام نکنید از سپاه بیرون می‌روم.
بالاخره با سعی فراوان توانست با یکی از واحدهای سپاه به مهاباد برود و در آن‌جا مستقر شود.
در نامه‌ای به برادرش نوشت: در این‌جا به علت کمبود نیرو، احتیاج شدیدی به وجود ما احساس می‌شود و از طرفی در کرمان نیازی به وجود من نیست و من دراین‌جا بهتر می‌توانم خدمت کنم.
//خاطره هم‌رزم شهید احمد فتحی
روزی با احمد از پادگان خارج شدیم. به لحاظ عجله‌ای که داشتیم، با همان لباس فرم سپاه سوار تاكسی شدیم؛هر کاری کردیم راننده از ما كرایه نگرفت. احمد بسیار ناراحت شد و از آن به بعد هر وقت از پادگان خارج می‌شد، لباسش را عوض می‌کرد و پوشیدن لباس فرم در خارج از پادگان را سوءاستفاده از آن لباس مقدس می‌دانست.