احمد پورموسی

بنام الله
خدایا از تو می خواهم که مرگم را کشته شدن در راه خود قرار بدهی با دوستانت زیر پرچم رسولت. خدایا از تو می خواهم که هر چه زودتر رزمندگان اسلام را پیروز فرمایید. با سلام و درود به رهبر کبیر انقلاب و با سلام بر شهیدان عزیز که با خون خود درخت اسلام را آبیاری کردند. خدایا ما یک امانت بیش نیستیم و این امانت دیر یا زود باید به صاحبش برگردد. ما باید خود را بسازیم و گول منافقین را نخوریم . من پدر ندارم با مادرم عزیزم می خواهم چند کلمه ای سخن بگویم: مادر سلام. مادر می دانم که مدت زیادی است من را ندیدی ناراحت نباش من هم تو را ندیدم اما من فعلا نمی توانم بیایم به امید خدا ظرف این چند روز که می خواهیم شر صدام و صدامیان را از سر خود بکنیم و مردم ایران بتوانند آزادانه زندگی کنند پس تو در فکر من نباش تو هم مثل بقیه مادرها باش من یک امانت پیش تو بودم می دانی که امانت را باید پس داد موقعی که اسم عملیات شد تمامی ما از عشق شوقی که داشتیم می گفتیم ما را هر لحظه زودتر ببرین. شب و روز خواب نداشتیم. مادر از تو می خواهم اگر من شهید شدم بر سر مزارم گریه نکن. صبر داشته باش. مادرجان شفاعت مرا از تمام فامیلها و آشنایانم بخواه که اگر من کار خطایی کرده ام مرا عفو کنند. برادران سلام. نگران نباشید باید با صدامیان مبارزه کرد راهی دیگر نیست برادران دلم می خواست شما را ببینم ولی وقت نبود. از مردم شهیدپرور بزنجان می خواهم که جبهه را فراموش نکنند. به امید پیروزی رزمندگان خداحافظ ای مادر.

يكم ارديبهشت 1341، در شهر بزنجان از توابع شهرستان بافت چشم به جهان گشود. پدرش محمد (فوت1363) و مادرش كنيز نام داشت. تا پايان مقطع ابتدايي درس خواند،‌ به عنوان سرباز ارتش در جبهه حضور يافت. دوم فروردين 1364، در جزيره مجنون بر اثر اصابت تركش به شهادت رسيد. مزاروي در گلزار شهداي زادگاهش واقع است.