خلیل الله سلطانی نژاد

اول ‌تیرماه سال 1366 در ماووت عراق بر اثر اصابت تركش به شهادت رسید.

بسم رب الشهدا و الصدیقین گمان مبرید آنان که در راه خدا کشته شده اند مرده اند بلکه آنها زنده اند و نزد خدا روزی می خورند. با یاد خدا و با نام او چند جمله ای به عنوان وصیتنامه می نویسم.سلام به رهبر عزیز. مردم شهیدپرور ایران. سلام به پدر و مادرم. پدر و مادر عزیزم واقعا شرمنده ام که نتوانسته و نخواهم توانست زحمات شما را جبران کنم. مرا ببخشید و حلال کنید و اگر به شهادت رسیدم نه تنها غم و اندوه به خود راه ندهید بلکه استوارتر از قبل در مقابل دشمنان بایستید. مبادا به خاطر شهادت من از انقلاب دلسرد شود که روح مرا عذاب خواهید داد. نگذارید با رفتن من نام جبهه در خانه غریب بماند چرا که این بار نوبت کسانی است که توانایی رفتن به جبهه را دارند اگر شما بتوانید این مصائب را تحمل کنید مسلمان واقعی هستید. برادران عزیزم همین گونه در صحنه انقلاب حضور یابید امام را تنها نگذارید و اسلحه خونین مرا از زمین برداشته تا پیروزی نهایی راهم را ادامه دهید و شما خواهران عزیزم زینب وار مصائب را تحمل کنید امیدوارم خداوند پاداش صبر و تحمل شما را در دنیا و آخرت نصیبتان گرداند. خواهش من دیگر این است حقیقت را به برادران کوچکم بگویید که برادرت در راه اسلام عزیز و به عنوان سرباز امام زمان با ستمگران جنگید و با آغوش باز به استقبال شهادت رفت بگذارید دلهای آنان از کینه و خشم نسبت به استعمار و استکبار جهانی لبریز گردد تا راهی را برای زندگی خود برگزینند که روح تمامی شهدا شاد نمایید از تمام دوستان و آشنایان حلالیت می طلبم و به عنوان برادر حقیرتان به آنها می گویم که در کنار اندیشیدن به مادیات لحظه ای هم به فکر آخرت خود باشید و ببینید برای آن دنیا چه کرده اند حال که این وصیت نامه را می خوانید شاید من در زیر خروارها خاک مدفون شده باشم یا پیکرم در بیابان مانده است و مرگ به هر حال از راه می رسد پس به خود بیاید که ستی و درنگ موجب پشیمانی در آخرت است مرا غسل ندهید و کفن نپوشانید چون من شهادت را [از] سرورم حسین آموخته ام که نه کفن داشت و نه غسلی . به مادرم بگویید اگر گناهی در حق او کرده ام مرا ببخشید اگر او مرا نبخشد خداوند مرا نمی بخشد. به پدر هم بگویید که می دانم او مانند هر پدری آرزوی دامادی مرا داشت اما من آرزویی بالاتر از شهادت نداشته ام. مرا ببخشید و دعا کنید و دعا به جان امام و رزمندگان اسلام را از یاد نبرید(مولاجان آن کس که تو را شناخت جان را چه کند؟ فرزند و عیال و خانمان را چه کند؟ سلام بر شما ای راهیان خط سرخ شهادت ای ناظران حسین سلام بر شما ای منادیان نغمه توحید ای شاهدان همیشه ایثار. شما اسوه های استقامت و شجاعت و الگوی ما شما هستید. رحمت خدا بر شما باد که سرود فتح را بر قله رفیع آزادی خواندید و گواه مظلومیت ملتی شوید که سالها در بند اهریمن صفتان گرفتار بوده شما حیات این ملت را تجدید کردید و پروانه وار بر گرد شمع فروزنده اسلام سوختید و خاکستر شدید شما آیه های استقلال غرور ملتی هستید که نهضتش حسین است و سرزمینش کربلایی بکر. سلام بر شما و عزم دلاورانه تان و در آخر از برادران که عضو پایگاه مقاومت هستند می خواهم که از پست نگهبانی خود دوری نکنید و این منافقان جنایتکاران را سرنگون سازید. (والسلام علیکم و رحمه الله و برکاته) من الله توفیق شهیدان زنده اند الله اکبر / به خون آغشته اند الله اکبر مادر، پدر، اخویان و خواهرانم مرا حلال کنید. 66/3/28.

خلیل‌الله، سوم ‌خردادماه سال 1347 در روستای كیسكان از توابع شهرستان ‌بافت زاده شد. پدرش‌فیض‌الله، در اداره برق شاغل بود و مادرش كبری نام داشت. او تا دوره دوم راهنمایی تحصیل کرد و پس از مدتی به عنوان کارمند در یکی از ادارات مشغول کار شد.
در دوران جنگ تحمیلی خلیل‌الله به عنوان بسیجی در جبهه حضور یافت و اول ‌تیرماه سال 1366 در ماووت عراق بر اثر اصابت تركش به شهادت رسید.

پیكر وی‌ در گلزار شهدای شهر كرمان در قطعه 2، ردیف 4، شماره 18 به خاك سپرده شد.