عباس شکاری

بسم الله الرحمن الرحیم
الَّذِينَ آمَنُوا وَ هاجَرُوا وَ جاهَدُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ بِأَمْوالِهِمْ وَ أَنْفُسِهِمْ أَعْظَمُ دَرَجَةً عِنْدَ اللَّهِ
آنان که ایمان آورده اند و هجرت کردند و جهاد کردند در راه خدا با اموال و جانهایشان، درجه و مرتبه بلندی نزد خدا دارند . در درجه اول شهید شدن سعادت می خواهد که اینهم برادرانی پیدا می کنند که نه تنها جهاد اصغر می کنند بلکه جهاد اکبر را پیشه انداخته و بر هوای نفس خویش مسلط شده اند. اینهم می دانم نصیب من نمی شود و اگر سعادت شهادت را پیدا کردم وصیت من به مردم غیور و شهیدپرور ایران این است که قرآن را غریب و امام را تنها نگذارند این پیر جماران بود که با اینهمه شکنجه روحی باز هم دست از کار بر نداشت و ملت مستضعف را از زیر سلطه نجات داد و نور را به ظلمت جلو داد. آرزوی من از پدر و مادر این است که به جای گریه برای من شادی کنند که قلب دشمن به طپش افتد و اگر گریه می کنند نگذارند که دشمن صدای آنها را بشنود و به ایمان آنان شک کند در حقیقت شما باید صبر ایوب و رفتار ابراهیم را داشته باشید که با دست خود فرزندش را به قربانگاه برد و برای خدا قربانی کرد. بدانید که کسی ماندنی نیست چه بهتر که کالای خود را با[به] خدای خود بفروشد حب الدنیا راس کل خطیئه علاقه و محبت به دنیا ریشه هر گناهی است این وصیت را به پایان می رسانم امیدوارم بخوانید و عمل کنید. والسلام. عباس شکاری

دوم ارديبهشت 1339، در روستاي خبر از توابع شهرستان شهربابك به دنيا آمد. پدرش ‌اصغر، كشاورز بود و مادرش بي‌بي‌مريم نام داشت. تا پايان مقطع‌ متوسطه درس ‌خواند. پاسدار بود، شانزدهم ‌مرداد 1362،‌ در مهران توسط نیروهای عراقی بر اثر اصابت تركش به سر، شهيد شد. مزار وي در گلزار شهدای زادگاهش واقع است.