غلامرضا رحمانی نعیم آبادی

بسم رب شهدا و الصدیقین و بسم الله الرحمن الرحیم

وَلَا تَحْسَبَنَّ الَّذِينَ قُتِلُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ أَمْوَاتًا ۚ بَلْ أَحْيَاءٌ عِندَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُونَ

به کسانی که در راه خداوند کشته می شوند مرده نگویید چون آنها زنده اند و در نزد خداوند روزی می خورند.

با نام خداوند منان که مرا جان داد و روحی بخشید و به من آموخت که شهادت بهترین و برترین عمل برای رستگاری در دنیا و آخرت است و شهادت می دهم که به حقیقت خدا یکی است و جز او خدایی نیست و شهادت می دهم که محمد رسول خداست و خاتم النبییین است و شهادت می دهم که حضرت علی (ع) ولی خداست و 11 فرزندش امام و رهنمای مردم بودند و شهادت می دهم که خمینی بت شکن نایب امام زمان (عج) است و ولایت او بر همه مردم مسلمان واجب است آه که چه زیباست رنگ شهادت و چه پر معناست نام شهادت و شهادت آنقدر پر ارزش است که هیچ مقامی به مقام والای شهادت نمی رسد من هم کنون که این وصیت نامه را می نویسم به راستی که شهادت را حس می کنم و مزه شهادت در وجودم است ولی من هرچقدر هم می توانم شهادت را وصف کنم هنوز هم این اوصاف بسیار کم است چون این شهادت است که با نامش زبانها لال و وجود انسان پر از عشق و شادی می شود و سروری بی حد وجود انسان را فرا می گیرد. و من از همین جا یک پیام به مردم شهید پرور ایران مخصوصاً ملت شهید پرور زرند می دهم که در خط رهبری چون امام امت حرکت کنید و از فرمانهای این امام بزرگوار اطاعت کنید و هرگز اتحاد خود را از دست ندهید چون همه پیروزیهای ما با داشتن اتحاد بدست آمده است و در اینجا از پدر مهربانم می خواهم که درمرگ من شیون و گریه نکنید چون باعث شادی دشمنان اسلام می شود و از شما می خواهم که در مقابل رنجها و مشقتهای دنیا صبر کنید چون خداوند با صابرین است و خداوند صابرین را دوست می دارد و از شما پدر مهربانم تشکر می کنم که مرا تا این لحظه از عمر چون معلمی تربیت نمودید تا بتوانم در راه خدا جهاد نمایم و به درجه رفیع شهادت برسم و از مادر مهربانم می خواهم که مرا حلال کند چون لیلای مرضیه در مقابل مشقتهای دنیا فقط صبر کند و رضای خداوند را خواهان باشد و خدا را شکر کند که فرزندی را تربیت نموده که در مقام شهادت رسیده و از خواهرانم می خواهم که همچون زینب (س) و با پیروزی از امام امت سیلی محکمی بر دهان دشمنان اسلام بزنید و اعلام نمائید که با این شهادت ها ما بیدارتر و هوشیارتر می شویم و در شهادت من هرگز گریه و زاری نکنید چون باعث شادی دشمنان و منافقین می شود و از برادرانم می خواهم که هر وقت به سن قانونی رسیدید سلاح مرا بر دوش گیرید و آنرا بر زمین نگذارید و راه مرا ادامه دهید تا مرز شهادت. از شما دوستان و آشنایان می خواهم که اگر بدی از من دیدند مرا ببخشند و از دوستانم می خواهم که راه مرا ادامه دهند و از همکارانم می خواهم که سنگر مدرسه را نگهدارید و دیگر عرضی ندارم فقط از شما می خواهم که مرا در بهشت زهرای زرند دفن کنید و تا اربعین من قبر مرا چراغانی کنید و هر شب جمعه بر روی قبر من حجله سرخ ببندید و قبر مرا با عطر معطر نمائید و سلام اینجانب حقیر و برادر دینی شما غلامرضا رحمانی .

سوم فروردين 1349، در شهرستان زرند متولد شد. پدرش قنبر، كارمند شركت ذغالسنگ بود و مادرش سكينه نام داشت. تا اول ‌متوسطه در رشته راه و ساختمان درس‌ خواند، به‌عنوان بسيجي در جبهه حضور يافت. بيست‌و‌يكم دي 1365، در شلمچه بر اثر اصابت تركش‌خمپاره به ‌شهادت رسيد. مزار وي در گلزار شهداي زادگاهش واقع است.

وی در خانواده ای مذهبی پسری به دنیا آمد که نام او را غلامرضا گذاشتند ایشان دوران کودکی خود را در کنار خانواده اش به خوبی سپری کرد و در سن هفت سالگی دوران ابتدایی خود را تا پنجم در مدرسه چمران با اشتیاق به پایان رساند و دوران راهنمایی خود را در مدرسه فاطمی قدیم با موفقیت پشت سر گذاشت و همیشه در تظاهرات شرکت می کرد و به رهبر و کشورمان علاقه زیادی داشت و به همسایه هایی که عکس امام را به خانه هایشان نمی زدند به آنها توصیه می کرد که عکس امام را به دیوار بزنند حتی آنها را تهدید می کرد ایشان سال اول دبیرستان بودند بدلیل اینکه علاقه زیادی به جنگ داشتند با خانواده ی خود صحبت کردند و به هر نحو که شده خانواده ی خود را راضی کرده و به جنگ رفته و در عملیات شلمچه شرکت کرده و در همان عملیات به شهادت رسیدند در تاریخ 1360/10/21 روحش شاد و یادش گرامی باد.