محمد زعیم باشی ختمی

محمد پانزدهم اسفندماه سال 1365، در شلمچه بر اثر جراحات جنگی به شهادت رسید.

بسم الله الرحمن الرحیم
چهارشنبه ساعت 36/7 دقیقه عصر. محمد زعیم باشی.أُذِنَ لِلَّذِينَ يُقَاتَلُونَ بِأَنَّهُمْ ظُلِمُوا وَإِنَّ اللَّهَ عَلَى نَصْرِهِمْ لَقَدِيرٌ رخصت جنگ با دشمنان به جنگجویان اسلام داده شد زیرا آنها از دشمنان ستم کشیدند وخداوند بر یاری ایشان توانا است. با نام خدا و با سلام بر مهدی موعود و نایب برحقش امام خمینی و با سلام و درود بر شهیدان راه حق و ره پویان راستین ایشان دلاورمردان جبهه حق علیه باطل و با سلام بر پدر و مادر عزیزم و خواهران و برادرانم . باری اگر سعادت نصیب من شد و شهید شدم برای من هرگز گریه نکنید بلکه برای لب تشه امام حسین دعا کنید برای او که سر از تن جدا قرآن می خواند. هر شب جمعه به دیدارم بیایید البته اگر برایتان مقدور است. اگر پیش من آمدید در سر قبر دلاور شهید علی محمد جعفری بروید از آنجا که شهید با اولین قطره خونش تمام گناهانش پاک می شود به غیر از قرض مالیش. من تا آنجا که می دانم 50 تومان به فرمانده تخریب برادر حاج محسن باقری بدهکارم و می توانید این پول را به آدرس تخریب برای او بفرستید یا خود بروید و از او  از قول من حلالیت بطلبید. راستی من از این دنیای فانی چیزی ندارم فقط موتور گازی که باشد مال پدرم و 6 هزار تومان پول را که آن را برای خود بردارید راستی پدر عزیز و مادر مهربانم نمی دانم چگونه از زحماتی که برای من کشیده اید قدردانی کنم ولی این را بدانید که من امانتی بودم در دست شما از طرف خدای مهربان و اکنون به سوی او باز می گردم. برادرم علی دوست دارم شغل خود را ادامه دهی و به پدر و مادر نیکی کنی و اگر از من بدی دیدی مرا ببخش . خواهرم فاطمه تو نیز نماز را بخوان چون تمام عمل فقط اگر نماز بخوانید قبول است.
پدر و مادرم، خدیجه و حسین را دلداری دهید زیرا می دانم که آنها با قلب پاکشان از شما جویای منند بگویید او رفت تا اسلام و دین خدا بماند و دوست دارم یاد مرا با شادی در دل خود بیاورید نه با غم و گریه. هر چند که فرزند گوشه جگر پدر و مادر است . راستی دعای کمیل و ندبه را فراموش نکنید اگر کربلا را خلاصه روزی زیارت کردید سلام مرا به سردار و سالار شهیدان امام حسین مظلوم برسانید. راستی داییان من، یعنی دایی صادق را که بعد از پدر و مادرم و خواهران و برادرانم از همه به من نزدیکتر بود بفرستید ننجان ها را بگویید که برای من غم نخورند. سلام مرا به دیگر قوم و خویشان برسانید راستی سلام مرا به مادرم برسانید و بگویید امام عزیز خمینی کبیر اگر حسین یاور نداشت اما گوشه جگرش، نواده پاک او هزاران هزار یاور دارد . راستی پیامی برای مردم اگر هر روز شهیدان بیشتر می شوند باری که شما بر دوش می کشید سنگین تر است پس مبادا آن را به زمین گذارید و خون این همه شهید را که مظلومانه شهید شده اند پایمال کنید و سلام کسی کسی که عاشق دیدار حسین بود […]. از همه مرا خدابیامرزی بطلبید حتی از کسانی که اسمشان را نبرده ام.

محمد سوم‌ آبان‌ماه سال 1350، در شهر كرمان به دنیا آمد. پدرش عباس، پاسدار بود و مادرش زهرا نام داشت. او تا دوم راهنمایی درس خواند پس از آن به عنوان بسیجی در جبهه حضور یافت.
محمد پانزدهم اسفندماه سال 1365، در شلمچه بر اثر جراحات جنگی به شهادت رسید.

پیكر وی مدت‌ها در منطقه برجا ماند و پس از تفحص سال 1374، در گلزار شهدای کرمان به خاک سپرده شد.

پدر شهید محمد زعیم‌باشی نقل می‌کند:
پنجم بهمن‌ماه سال 1364 بود، آمد پیش من و گفت: می‌خواهم به جبهه بروم، آمده‌ام اجازه بگیرم.
گفتم: تو دوبار رفتی، دیدی که چه گل‌هایی پرپر می‌شوند، با این سوال و اجازه گرفتن، مسئولیت مرا زیاد می‌کنی. اگر بگویم برو با غم دوری‌ات چه کنم؟ ممکن است با این رفتن، دیگر هرگز تو را نبینم و شاید معلول شوی و قرار باشد تا آخر عمر با مشقت زندگی کنی و خدای ناخواسته به فکرت برسد که اگر نرفته بودم، حالا سالم بودم و اجر اُخروی خود را از دست بدهی.
در جوابم گفت: همه این‌ها را خودم می‌دانم ولی دلم برای جبهه تنگ شده، حالا که شما راضی هستید، می‌روم تا ان‌شاءالله راه کربلا را باز کنیم.

بیست‌وهفتم اسفندماه سال 1364 بود که محمد آمد و گفت: پدرجان! اجازه بدید شب عید کنار عمو محمد باشم.
گفتم: هر کسی شب عید باید در خانه خودش باشد.
گفت: شما دوست دارید هر دو پسرتان شب عید کنارتان باشند، ولی عمو محمد پسرهایش در جبهه هستند و شب عید تنهاست، اجازه بدید حداقل من کنارش باشم.
با این حرفش اشکم سرازیر شد و گفتم: خدا خیرت بده، برو کنار عمویت باش.