مهرعلی توکلی

بسم الله الرحمن الرحیم

وَالعَصر اِنَّ الاِنسانَ لَفی خُسر اِلَّا الَّذینَ امَنوا وَ عَمِلوا الصّالِحاتِ وَ تَواصَوا بِالحَق وَ تَواصَوا بِالصَّبر “سوگند به این زمان که آدمی در خسران است مگر آنها که ایمان آوردند و کارهای شایسته کردند و یکدیگر را به حق سفارش کردند و یکدیگر را به صبر سفارش کردند.”

با سلام و درود حضور حجت ابن الحسن، امام عصر  و منجی ملل جهان و با سلام و درود بر نائب بر حق مهدی، خمینی کبیر که با راهنمایی های پیامبر گونه اش منت نهاد و ملت محروم ایران را که سالها در جور و ستم به سر می بردند، آزاد نمود وو با سلام بر روان پاک شهدای اسلام از هابیلها تا شهدای کربلای حسین و از کربلای حسین تا کربلای خونین انقلاب اسلامی ایران که با ایثارشان پشت ستمگران جهانخوار را خم کردند و ثابت نمودند که تا آخرین قطره خونشان از یاری رهبر کبیرشان دست برنخواهند داشت. سخنم را شروع می کنم. در حالی برایتان می نویسم که سراسر وجودم را سروری دیگر فرا گرفته است آنقدر خوشحالم که در پوست خود نمی گنجیدم، زیرا اگر سعادت یاری کند، میثاق و عهد و پیمان با معبود نزدیک است.

اینجانب مهرعلی توکلی مخلصانه و آگاهانه راه شهادت و راه خدا را پیش گرفتم، زیرا به جز راه خدا، فقط ظلمت و تاریکی و ناکامی است. من اطاعت بی چون و چرای روحانیت اصیل اسلام را با جان و دل پذیرفتم. زیرا به جز راه روحانیت ، انسان به راه غیر مستقیم سوق داده خواهد شد و امر امام را آگاهانه لبیک گفتم. زیرا که خدا گفته است:

«یا اَیُّهَا الَّذینَ امَنو اَطیعوا اللهَ وَ اَطیعوا رَسول وَ اُلِی الاَمرِ مِنکُم» «ای کسانی که ایمان آورده اید، اطاعت کنید از خدا و رسولش و جانشین رسول و جانشین ائمه معصوم»

من راه رهبرم را انتخاب کردم زیرا راه رهبر، راه انبیا و راه ائمه دین است. من این راه را انتخاب کردم که همانند علی اکبر حسین(ع) با اهدا خونم در حفظ اسلام بکوشم نه در رختخواب بر اثر بیماری بمیرم.

اگر شد قرار آخر بمیرم / نمی خواهم که در بستر بمیرم.

نمی خواهم که چون بوجهل از جهل / بری از رحمت داور بمیرم

نمی خواهم که همچون مجنون بی دل / به صحرا از غم دلبر بمیرم

نمی خواهم که در ایام پیری همچو هارون / ز فرط حرص سیم و زر بمیرم

دلم خواهد که با گلبانگ تکبیر / برای یاری رهبر بمیرم

دلم خوهد که در ایام جوانی / به سنگر برای حفظ قرآن بمیرم

اما: پدرم سلام. من نمی دانم چگونه از تو تشکر کنم زیرا تو خیلی حق به گردن من داری. نمی دانم چگونه از تو تشکر کنم. طوری مرا تربیت کردی که بتوانم هم اکنون در جبهه های جنگ برای حفظ قرآن و اسلام و برای دفاع از محرومین بجنگم. پدرم من خیلی راه خوبی را انتخاب کرده ام. راه شهادت، راه حسین و راه علی(ع). اگر سعادت یاری کرد و شهید شدم، واقعا افتخار کن که فرزندت در راه خدا و برای دفاع از محرومین شهید شده. اما پدر عزیزم مبادا خواهران و برادران یتیمم را فراموش کنی یا احیانا خدای نکرده صدمه ای به آنها برسد زیرا مولای ما علی(ع) درباره یتیمان خیلی حساس بود. اگر شهید شدم کتابهای مرا به یک کتابخانه هدیه کنید و اگر این فیض عظیم نصیب ما شد، بعد از بلوغ شدن برادران آنها را به جبهه بفرست زیرا جبهه جای درس است، جای خود سازی. خواهرم اگر سعادت یاری نمود و شهید شدم، هرگز بر مرگم گریه مکنید بلکه خوشحالی نمایید. زیرا گریه شما باعث خوشحالی دشمن و شادی شما باعث ناراحتی دشمن خواهد شد. در مرگم صبر کن و هیچ بی تابی نکن و همچنین در برابر خواهر و برادران کوچکم کوتاهی نکن.

اما سخن کوتاهی با هموطنان و همشهریان عزیز: این دنیا رفتنی است و عمر خواهد گذشت. سعی کنید در فکر بهره برداری و توشه برداری برای آخرت باشید. مسجد را ترک نکنید زیرا مسجد سنگر مسلمین است. در نمازهای جمعه حتی المقدور شرکت نمایید. دعا بخوانید زیرا دعا سلاح مومن است. خصوصا دعای کمیل را فراموش نکنید. بر شما باد که امام را تنها نگذارید و به یاریش بشتابید و اگر برایتان میسر شد سلامم را به او برسانید و بگویید به خدا قسم تا آخرین قطره خونم به طور احسنت بر ضد دشمنان اسلام شوریدم. جوانان به جبهه ها بیایید زیرا جبهه خیلی جای خوبی است. به سوی شهادت پرواز کنید که شهادت بالاترین مقام است. اما مادران و پدران، هرگز از به جبهه رفتن فرزندانتان جلوگیری نکنید. والسلام وصیت نامه مهرعلی توکلی 1362/4/29

يكم ‌تير 1344، در روستاي گوشنكي از توابع شهرستان جيرفت متولد شد. پدرش مريد، كارمند سازمان عمران بود و مادرش خيرنساء (فوت1361) نام داشت. تا سوم متوسطه درس خواند، به عنوان بسيجي در جبهه حضور يافت. هشتم مرداد 1362، در مهران بر اثر اصابت تركش به شكم و پا، شهيد شد. مزار وي در گلزار شهداي روستای علي آباد تابعه شهرستان زادگاهش واقع است.