کمیل (امیر) ابوالقاسمی ماهانی

کمیل، بیستم فروردین‌ماه سال 1357 در شهر کرمان به دنیا آمد. پدرش حسین، کارمند برق منطقه‌ای ومادرش اقدس، فرهنگی بود.
کمیل تحصیلاتش را تا مقطع کارشناسی به پایان برد و هم‌زمان با ثبت‌نام برای مقطع ارشد، در موسسه تصویربرداری نیز مشغول به کار شد.
وی عاشورای سال 1382 در کربلای معلی در اثر حمله انتحاری دشمن به حرمین شریفین مجروح و در بیمارستان حله در کشور عراق به شهادت رسید.
پیکر این شهید عاشورایی در قطعه 1، ردیف 8، شماره 17 گلزار شهدا کرمان دفن شده است.

خاطراتی از این شهید بزرگوار:

/کمیل بسیار معتقد به نماز اول وقت بود به گونه‌ای که وقتی برادرش او را در بیمارستان حله با 70 درصد سوختگی ناشی از حمله انتحاری پیدا می‌کند، نگران قضا شدن نماز ظهر وعصرش بود.
/کمیل به پدرش گفته بود برخی از دانشجویانی که از شهرهای دیگر به کرمان آمده‌اند، منبع درآمدی ندارند و من نگران وضعیت آن‌ها هستم. پدر به کمیل کمک کرد تا موسسه تصویربرداری صبا را راه‌اندازی و از توان دانشجویان برای امورات موسسه استفاده کند. و به این ترتیب با حقوق مختصری که موسسه به دانشجویان می‌داد، اوضاع زندگی آن‌ها بهتر شد.
کمیل در کما
مادرش تعریف می‌کند: زمستان سردی بود. هفدهم دی‌ماه سال 1379 هوا به شدت سرد بود. آن شب کمیل و دوستش علی در موسسه تصویربرداری بودند که در اثر سردی هوا تصمیم می‌گیرند برای گرم شدن به سوییت بالای موسسه بروند. شومینه را روشن کرده و تمام منافذ در و دیوار را برای جلوگیری از نفوذ سرما می‌پوشانند؛ غافل از این‌که در اثر نبود اکسیژن در اتاق و نبود تهویه‌ی مناسب، هر دو دچارگازگرفتگی می‌شوند.
صبح روز بعد پدر کمیل که مسئول کاروان عتبات نیز بود، برای برداشتن گذرنامه‌های مسافران به سوییت بالا مراجعه می‌کند که با صحنه‌ی بیهوشی هر دوجوان روبرو می‌شود.
او سریعاً هر دو را به بیمارستان می‌رساند، علی زودتر به‌هوش آمده و خوب می‌شود، اما کمیل روزهای بیشتری در کما به‌سر می‌برد. بعد از یک ماه و نیم، کمیل هم به‌هوش می‌آید اما همچنان تحت درمان قرار می‌گیرد.
وی تا زمان شهادتش در سال 1382 هنوز بهبودی کامل نیافته بود و اندکی در راه رفتن مشکل داشت.
و خداوند چنین اراده کرد که او را در بهشت کربلا آسمانی کند.