قاسم جواهری

بسم الله الرحمن الرحیم
وَلَا تَقُولُوا لِمَن يُقْتَلُ فِي سَبِيلِ اللَّهِ أَمْوَاتٌ  بَلْ أَحْيَاءٌ وَلَكِن لَّا تَشْعُرُونَ
نگویید آنان که در راه خدا کشته شدند مرده هستند بلکه زندگانند و لیکن در نمی یابید.
پدر و مادر عزیزم، برادر و خواهر مسلمانم ، دوستان و آشنایان من عازم جبهه جنگ هستم من چون راه خود را شناختم و هدف مقدس و پاک خود را به خوبی درک کردم و خود را از دودلیها و صراطهای منحرف نجات دادم قاطعانه در این راه قدم می گذارم تا به سخنان حسین زمان، بت شکن قرن لبیک گفته باشم. در این راه جان را بر کف نهاده و همواره آماده کوچ کردن از این سرای فانی هستم. نمی گویم که این دنیا بد است این دنیا تا هنگامی که انسان بتواند در آن تحصیلات لازم را برای آخرت بدست آورد و امکانات زندگی در بهشت جاویدان را فراهم سازد خوب است یا بطور کلی تا وقتی که وسیله ای برای رهایی انسان از نکبت ها و خواریها باشد و فقط وسیله باشد. هدف خوب است، ولی هنگامی که زندگی در این دنیا باعث شود که وجود انسان چراگاه شیطان گردد و باید آن را طلاق داد. دنیا محل اقامت نیست بلکه محل عبور است اگر من در این راه که دنیا را ترک کرده و خود را آماده کوچ کرده ام به شهادت رسم که این سعادت است و اگر شهید شوم باز شاهد پیروزی بر ابرقدرتان هستم. پیام من به ملت شهیدپرور ایران این است که ای مردم مسلمان ایران، آمریکا و شوروی دمهای خود را به هم گره داده اند و هیچگاه این لقمه چرب را ترک نمی کنند پس شما چنان باشید که نتوانند در شما نقطه های ضعف پیدا کنند و دست بر نقاط ضعف شما بگذارند و در صف های فشرده شما رخنه کنند و با نفاق و دورویی که در مردم بوجود می آورند از آب گل آلود ماهی بگیرید. همانطوری که پیشگیری از درد سهل تر از درمان است باید شما تا آنها رخنه نکرده اند کار آنها را یکسره کنید نه وقتی که دیگر کار از کار گذشته باشد و برای این پیشگیری بهتر است که بطور کامل از رهبر کبیر انقلاب و نایب منجی عالم بشریت اطاعت نمایید و او را تنها نگذارید . خدا بر ما منت نهاد که چنین شخصی از بین خود ما باعث نجات و پیروزی ما گردید پس ما باید او را در صحنه رها نکنیم و همواره به سخنان او لبیک گوییم تا از این چاه که بیرون آمده ایم به چاهی دیگر نیفتیم. ملت ایران دعا برای امام را فراموش نکنید. والسلام علیکم و رحمه الله و برکاته.

نوزدهم ‌فروردين 1344، در روستاي ‌دولت‌آباد از توابع شهرستان سيرجان متولد شد. پدرش محمد، كشاورز بود و مادرش طيبه نام داشت. دانش‌آموز سال سوم متوسطه بود، به ‌عنوان بسيجي در جبهه حضور يافت. بيست‌و‌ششم‌ اسفند 1362، در جزيره‌مجنون عراق بر اثر اصابت ‌تركش به سر، شهيد شد. مزار وي در گلزار شهداي شهرستان زادگاهش واقع است.