سیدعلی توکلی کوهبنانی

«بسم الله الرحمن الرحیم»

وَ لا تَقُولُوا لِمَنْ يُقْتَلُ في‏ سَبيلِ اللَّهِ أَمْواتٌ بَلْ أَحْياءٌ وَ لکِنْ لا تَشْعُرُونَ (سوره بقره، آیه 154). کسی که در راه خدا کشته شد، مرده مپندارید بلکه او زنده و جاوید است ولیکن شما این حقیقت را درنخواهید یافت.

با درود بر مهدی منجی بشریت  و با سلام بر رهبر کبیر انقلاب اسلامی ایران حضرت امام خمینی بنیانگذار جمهوری اسلامی. با درود بر شهیدان اسلام و سلام بر رزمندگان جبهه حق علیه باطل. من که به جبهه می روم و آماده روبرو شدن با دشمن شرور هستم، این راه را خوب شناخته ام و انتخاب کرده ام. راهی بهتر از این راه نیست. راهی است که تمام شهیدان رفته اند و ما هم می رویم. امیدوار هستم این راه ادامه یابد. از پدر و مادر و برادرانم می خواهم از خط امام خارج نشوند و پشتیبان این انقلاب باشند و هرگز از این ناراحت نباشند که من شهید شده ام و هرگز از این انقلاب و رهبر عزیز دلسرد نشوند که این خط راه پیامبران الهی است. من از برادرانم می خواهم با درس خواندن یا رفتن به جبهه جنگ، انقلاب و امام را یاری کنند. به گفته امام عزیزمان اگر این شکست بخورد دیگر نمی توانیم اسمی از اسلام ببریم و اگر هم پیروز شویم، تمام ستمکاران از اینجا خواهند رفت. ما باید از جان و مال خود در راه  اسلام بگذریم تا این اسلام با خون ما آبیاری شود و زنده شود. از پدر و مادر و برادرانم و دیگر قوم و خویشانم می خواهم: من شهید شدم برای من گریه و زاری نکنند و شادی کنند که افتخاری بزرگ نصیب آنها شده است و کسی چیزی را در راه خدا داد، دیگر نباید به دنبال او نگاه کند و من از مردم شهید پرور کوهبنان می خواهم که همین طور که تاکنون امام و انقلاب اسلامی را یاری کرده اند، باز هم یاری کنند که همین امام، حسین زمان ما است. من را در نقطه شهدای کوهبنان دفن نمایید. اگر کسی چیزی از من طلب دارد برود از خانه ما بگیرد. از پدرم می خواهم مقدار پولی که من دارم خمس او بدهند و باقی آن را در راه خدا بدهند. والسلام.

هشتم فروردين 1344، در شهرستان کوهبنان به دنيا آمد. پدرش سيد مهدي، كارگر بود و مادرش معصومه نام ‌داشت. تا پايان ‌مقطع ‌راهنمايي ‌درس خواند. سال 1363، ازدواج كرد و صاحب‌ يك دختر شد. پاسدار بود، بيست‌و‌ششم اسفند 1362، در جزيره مجنون عراق بر اثر اصابت تركش به سر، شهيد شد. مزار وي در زاگاهش واقع است.