احمد جعفری

بسم الله الرحمن الرحیم

“انا لله و انا الیه راجعون” ما همه به فرمان خدا به این دنیا امده ایم و به فرمانش بسویش باز میگردیم

“ولا تقولو لمن یقتل فی سبیلل لله امواتا بل احیا ولکن لا تشعرون” کسی که در راه خدا کشته میشود مرده مپندارید بلکه او زنده ابدیست و لیکن همه ی شما این حقیقت را در نخواهید یافت.

از اینجا که پی بردم اسلام و قران در خطر قرار گرفته است و لذا بر خود واجب دانستم که پا در میدان های نبرد بگذارم  و با دشمن اسلام بجنگم و درخت تنومند اسلان را با خون نا قابل خود ابیاری بنمایم و به کافران از خدا بی خبر بگویم که تا یک فرد مسلمان باقی است دست از اسلام و قران بر نخواهد داشت و تا اخرین قطره خون خود از دین مقدس اسلام حمایت خواهد کرد و نمی گذارد که اسیبی به اسلام برسد

که خداوند بزرگترین حامی ما مسلمانان می باشد.

روی سخنم با کسانی است که هفت سال از انقلاب و شش سال از جنگ گذشته است هیچ گونه تغیری در رفتار و کردارشان به وجود نیامده و خبری از جایی ندارند فقط دم از مقام سلطنت طلبی می زنند و شعار اینکه ما مسلمانیم را سر میدهند و برای امام حسین گریه میکند ایا به هدف امام حسین پی برده اید که برایش گریه میکنید..حسین (ع) گریه نمیخواهد کسی را میخواهد که هدفش را دنبال نماید و پاسداری از خون حسین بکند زمان شعار تمام شد زمان عمل آمد است.

وقت ازمایش است خداوند می خواهد در این برهه از زمان مسلمانان را آزمایش بنماید  تا که قبول میشود و که مردود.

امت مسلمان بیدار باشید که وقت امتحان است از مردن نترسید.

(کل نفس ذاعقة الموت   هر نفسی باید طعم مرگ را یچشد)

شما که میگفتید اگر ما در کربلا بودیم به یاری حسین میشتافتیم  پس چرا حال عقب عقب میروید نمیتوان دست از مال و ثروت این دنیا زندان گونه بردارید.

اگر مسلمانی و به حقیقت خدای بزرگ پی برده ای و به روز قیامت یقین داری پس چرا بلند نمیشوید و در راه خدا قیام نمیکنید مگر نمیبینید تمام کشور های فاشیست غرب و شرق دست به دست یکدیگر داده اند و میخواهند اسلام را از بین ببرند

امروز جنگ از اهم واجبات است اگر ایران شکست بخورد خدایی نا خواسته اسلام شکست خورده است.

مردانه بلند شوید و بجنگید در راه خدا که خداوند شما را یاری مینماید.

امام را تنها نگذارید به ندای رهبر عزیزمان لبیک بگویید و امام  در صحنه خدایی نخواسته تنها نگذارید که ان شا الله نمی گذارید.

والسلام

نوزدهم آبان 1342، در روستاي شيب‌كوه سررأس از توابع شهرستان منوجان به دنيا آمد. پدرش درويش، كشاورز بود و مادرش مولود نام داشت. تا پايان مقطع ابتدايي درس‌خواند. كشاورز بود، به‌عنوان بسيجي در جبهه حضور يافت. هشتم بهمن 1365، در شلمچه بر اثر اصابت تركش به سينه و پا، شهيد شد. مزار وي درگلزار شهداي روستای دشت‌عباس تابعه شهرستان زادگاهش واقع است.