ماشاالله راسخی فر

بيست و یکم دی 1365، در شلمچه دچار مصدوميت شيميايي شد و نهم بهمن 1368 ، در بيمارستان نمازي شيراز بر اثر عوارض ناشي از آن به شهادت رسيد.

بسم رب الشهدا (د وستدار امام ره ) شهید خیلی  علا قه  به امام (ره )داشتند ویادم هست وقتی امام  در بیمار ستان بستری شده بو دند گفتند  پدر  اگر قلب  من را بخوا هند  به امام (ره)هدیه کنم من حاضر م و در زمان انقلاب نیز در را ین  در مسجد درایام  محر م  نوحه می خواندند و یکبار  نوحه ای بو دکه در آن حسینی  باید می گفتند  و ایشان بچه های  حسینی خمینی می گفتند  که ر ئیس پا سگاه قسم خورده  بو داگر  یکبارد یگر  بخواند اورا تیر  می زنند  که من با خواهش نگذاشتم  آن نوحه رابخواند .(خواب شهید )شهید همیشه با خانواده خود  به را ین  می آمدند  وبه من سر می زدند  و احوال  من را می پرسید ند  ولی  بعد از  شهادت ایشان دیگر کسی  به من سر نمی زد  و احوال  من را نمی پرسید و من نگاهم به درب بو د  که پسر م  ازدرب وارد شو د و احوال  من را بپرسد  تااینکه یک شب  به خواب  من آمدندواحوال من  رامی پرسید ند و می گفتند  پدر اگرکاری و یا  مشکلی دارید به من بگو ئید  و من گفتم پسرم من فقط می خواستم شما را ببینم . پسرم ما شا ء الله را سخی فر در کر مان معلم و سر پرست  تر بیت معلم علا مه طبا طبا یی بو د و بسیجی و افتخاری به جبهه رفت حقیقتی است میگو یم بنده خود م  در جبهه د شت آزاد گان  بودم که بچه ها ئیکه ازقرارگاه  اهوازغذا می آورند یک ر وز به من گفتند جوا نی در بهداری امده و از حال پدر ش می پرسید چون که من از طریق بهداری رفته بو د م جبهه انها گفته بو د ند پدر ت دشت آزاد گان است و به من گفتند امدم قرار گاه  و او را پیدا کر دم گفتم تو هم امد ی گفت :بله افتخاری  امد ی یا ما نند من نو بتت شد او گفت: با با من صبر نکر د م نو بتم برسد امد م قرار گاه اهواز دیدم پسر نیست جو یا شد م گفتند مر یض شده رفته کر مان درکرمان او را دیدم گفتم پسر چطو ر شد تو که گفتی مد تها می مانم سرگذشت خودرا گفت : در جبهه شلمچه عراق شیمیا یی ر یخت  مسموم شد م د یگر نتوا نستم انجام و ظیفه نما یم  و مدت یکسال ونیم تحت در مان  بو د کرمان ،خرا سان و شیراز و روز های آخر درشیرازو در بیمارستان  نمازی عمرش تمام گشت ر و حش و روح تما می شهدا شاد .
را وی :پدرشهید

بيست و يكم بهمن 1337، در رشهر راين از توابع شهرستان كرمان ديده به جهان گشود. پدرش رمضان، كارمند بهداري بود و مادرش عذري نام داشت. تا پايان مقطع كارداني تحصيل‌ نمود. سال 1362، ازدواج كرد و صاحب دو پسر و يك دختر شد. سرپرست تربيت معلم بود، به عنوان بسيجي در جبهه حضور يافت. بيست و یکم دی 1365، در شلمچه دچار مصدوميت شيميايي شد و نهم بهمن 1368 ، در بيمارستان نمازي شيراز بر اثر عوارض ناشي از آن به شهادت رسيد. مزار وي در گلزار شهداي شهرستان زادگاهش واقع است. او را حسين نيز مي ناميدند.