احمد رشیدی

بسم الله الرحمن الرحیم
وَلَا تَحْسَبَنَّ الَّذِينَ قُتِلُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ أَمْوَاتًا بَلْ أَحْيَاءٌ عِندَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُونَ
به نام الله پاسدار حرمت خون شهیدان و با درود بر یگانه منجی عالم بشریت امام مهدی(عج) و با سلام بر امام امت این قلب تپنده امت و با درود بر ارواح مقدس شهدای راه حق.
خدا را شکر که در زمانی متولد شده ام و در زمانی زندگی می کنم که رهبری همچون امام امت در بین ما ملت ایران وجود دارد و ما را از جهل و گمراهی ها و از منجلاب فساد طاغوت قرن نجات داد و بسوی نور و تکامل انسانی هدایت می کند. خدا را شکر که این انقلاب به وقوع پیوست و پشت سر انقلاب این جنگ تحمیلی که به گفته امام نعمت است شروع شد و در حقیقت نعمت بسیار عظیمی هم بود. جنگ باعث شد که آثار 2500 ساله طاغوت به سادگی از صفحه روزگار محو گردد. این جنگ میدان آزمایش عباد خداست. خداوند ما را انشاالله در این امتحان قبول گرداند . تا بحال که هر چه امتحان داده ام رد شده ام.
سخنی در پایان با امت: ای خواهران و برادران دینی عزیز مبادا روزی برسد که جبهه ها به نیرو احتیاج داشته باشند و شما بی اعتنا باشید. بکوشید برای رضای خدا تا جامه ذلت نپوشید . هر کاری که انجام می دهید برای خدا انجام دهید و تو ای پدر و مادر در زندگی که همه اش برایتان دردسر بودم و نتوانستم برایتان خدمتی بکنم امیدوارم که مرا ببخشید. خواهران و برادرانم شما را به تقوی الهی وصیت می کنم و برای همگی شما سلامتی و خدمت برای اسلام را خواهانم.
و سخن آخر با همسرم. امیدوارم که به بزرگواریتان بنده حقیر را ببخشید و از اینکه نتوانستم همسر خوبی برای شما باشم معذرت می خواهم هر چه شما کردید فرزندم. او را برای اسلام تربیت کنید و بزرگ کنید. برای خدا صبر کنید و ناشکری نکنید. خدا را در راس هر چیز قرار دهید تا از یاد خدا غافل نشوید. دیگر حرفی ندارم به امید نصرت اسلام و مسلمین و در پایان شما را به خدا می سپارم و از تمام بستگان و آشنایان طلب عفو می نمایم.
و سخن آخر در رابطه با وظائف و اموال شرعیه می باشد. چیزی که بیاد دارم حدود 150 روز روزه و شاید هم حدود دو سال نماز قضا دارم و اموالی که دارم متعلق به خودم بوده من جمله خانه و زمین فردوسیه را طبق قانون اسلام و موازین شرعیه به همسر و فرزندم تعلق می گیرد. دیگر حرفم تمام شد. خداحافظ امام و رزمندگان و امت شهیدپرور ایران.

شانزدهم‌ ارديبهشت ‌1341، در روستاي بشرآباد انار از توابع شهرستان‌رفسنجان چشم به‌جهان گشود. پدرش حسين، كشاورز بود و مادرش شهربانو نام‌ داشت. تا دوم متوسطه درس خواند. سال 1363، ازدواج كرد و صاحب يك پسر شد. پاسدار بود، با سمت فرمانده گردان 415 لشكر 41 ثارالله به‌ جبهه اعزام شد. چهارم دي 1365، در جزيره ام‌الرصاص عراق به شهادت رسيد. پيكر وي مدتها در منطقه برجا ماند و پس از تفحص‌ سال ‌1373، ‌در امامزاده صالح(ع)‌ شهر انار تابعه شهرستان زادگاهش به خاك سپرده شد.