غلام حسین مهدوی

غلام‌حسین، ششم اسفندماه سال 1309 در شهرکرمان دیده به جهان گشود. پدرش علی زرگر بود و مادرش فاطمه نام داشت. غلام‌حسین نسبت به مسائل و مشکلات جامعه بی‌تفاوت نبود و با آگاهی از خیانت‌ها و ظلم‌های رژیم پهلوی برای مبارزه با آن رژیم فاسد، وارد فعالیت‌های مذهبی و انقلابی شد.
سال 1331 ازدواج کرد که ثمره این ازدواج سه پسر و چهار دختر بود. حضور در راهپیمایی‌ها و تظاهرات و فعالیت‌های ضد رژیم، جزیی از زندگی‌اش شده بود. توصیه‌های فراموش نشدنی وی به همسر و فرزندانش، نشان از عمق بینش و درایت او داشت. از جمله سفارش‌هایش این بود: «خوشبختی در این دنیا به کسی روی می‌آورد که برای خوشبختی دیگران می‌کوشد. همیشه در کارهایتان یاد خدا را فراموش نکنید که با یاد خدا دل‌ها آرام می‌گیرد.»
غلام‌حسین علاقه و عشق عجیبی به حضرت امام(ره) داشت. همسر ایشان نقل می‌کند که روزهای قبل از شهادتش عکس حضرت امام را می‌بوسید و همچنان که اشک می‌ریخت می‌گفت: «من ایشان را نمی‌‌بینم.»
یکی از فرزندان شهید می‌گوید: «پدرم همیشه به من می‌گفت در برابر خواسته‌هایت صبوری کن که خداوند همیشه بهترین را به بنده‌هایش می‌دهد.»
غلام‌حسین سرانجام بیست‌وپنجم آذرماه سال 1357 در مسجد امام کرمان هنگام حضور در مراسم راهپیمایی و بزرگداشت شهید حسن توکلی‌زاده بر اثر اصابت گلوله ماموران رژیم ستمگر پهلوی به درجه رفیع شهادت نائل آمد.