احمد خداکرم پور هندیمی

بسم الله الرحمن الرحیم
إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الَّذينَ يُقاتِلونَ في سَبيلِهِ صَفًّا كَأَنَّهُم بُنيانٌ مَرصوصٌ
خدا آن مومنان را که در صف جهاد با کافران مانند سد آهنین همدست و پایدارند بسیار دوست می دارد.
ضمن تقدیم عرض سلام خدمت مهدی صاحب الزمان که یاور رزمندگان در جبهه ها حق علیه باطل و با سلام خدمت نائب برحق او پیر جماران و درهم کوبنده شرق و غرب و با سلام خدمت شهدا که با خون خود وجب به وجب خاک ایران را بیمه کردند و با سلام خدمت خانواده محترم شهدا و با سلام خدمت تمام رزمندگان که با جنگیدن خود در جبهه ها تمام دنیا را به لرزه در آوردند و با نفرین بر تمام ضدانقلابان و منافقان و با نفرین بر توده ایها وصیت نامه خود را شروع می کنم.
با طلب بخشش از خانواده و تمام اقوام و خویشان خود. با طلب بخشش از خانواده خود از اینکه من بدون اطلاع دادن به شما به جبهه ها رفتم از اینکه من به جبهه رفتم و دیدم که جبهه های حق علیه باطل به نیرو احتیاج دارند و اگر ما که می توانیم در جبهه ها مانند دیگر برادران و رزمندگان بجنگیم و نروم فردا در مقابل خدا و شهدا روح سیاه خواهم بود. از این نظر به کمک برادران رزمنده شتافتم. امیدوارم اگر من شهید شدم مرا ببخشید و امیدوارم که شهادت من شما را تحت تاثیر قرار دهد و اما من کوچکتر از آن هستم که برای ملت ایران پیام دهم چون ملت ایران با این شهامتهایی که دارند و خواهند داشت پیام من چیزی بس ناقابل است اما به عنوان تذکر می گویم اولا ای خواهران و برادران سنگرهای خود را که مسجدها می باشند رها نکنید زیرا این مسجدها بودند که پیامبران و امامان فعالیتهای خود را از اینجا آغاز کردند پس شما نماز جمعه ها و جماعتها را و دعای کمیل و توسل را فراموش نکنید. دوم اینکه در هر جا که هستید دعا برای امام را فراموش نکنید. سوم در هر جا که هستید با منافقان و ضدانقلابها مبارزه کنید و اگر قابل هدایت هستند آنها را هدایت و اگر نیستند آنها را به زیر پا [] بفرستید.
پیامم به تمام جوانان ایرانی بخصوص سیرجان که هنوز موفق به رفتن در جبهه های حق علیه باطل نشده اند بیایید در این محل که امام زمان در آن محل آمده است و ببینید حماسه های رزمندگان را که چه حماسه هایی کرده اند و در آخر با امید بخشش از مردم سیرجان به خصوص اقوام از اینکه نتوانستم از شماها خداحافظی کنم. والسلام. من الله التوفیق. 62/8/1

ششم اردیبهشت 1336، در روستای گستوئيه از توابع شهرستان سیرجان به دنیا آمد. پدرش علی، کشاورز بود و مادرش ربابه(فوت1348) نام داشت. تا پايان ‌مقطع ابتدايي درس خواند. سال 1356، ازدواج کرد و صاحب سه پسر و یک دختر شد. کارگر معدن مس سرچشمه بود، به عنوان بسیجی در جبهه حضور یافت. ششم آبان 1362، در مریوان توسط نيروهاي عراقي بر اثر اصابت ‌ترکش به ‌سینه، شهید شد. مزار وی درگلزار شهدای پسوجان تابعه شهرستان زادگاهش واقع است.